گرچه بخشیدن دیگران و گذشتن ازاشتباهات انها در بهبود روابط ما با آن‌ها و حتی در رشد آن‌ها تأثیر بسزائی دارد، اما جالب است بدانید که بخشایش دیگران، تا چه اندازه بر روح و روان خود ما مؤثر و برای خود ما ضروری است!
به این دلیل بخشایش را به‌عنوان یکی از بهترین درمان‌ها، هم برای روح و روان خودمان و هم برای اصلاح و بهبود روابط توصیه می‌کنند. اگر چه کینه، بخشی از طبیعت انسان است، اما این حالت نه تنها سلامت روان، بلکه سلامت جسمی ما را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. این موضوع در یک مرکز روان‌شناسی بالینی با عنوان «عملیاتی برای بخشایش»، مورد بررسی قرار گرفت. طبق تحقیقات انجام شده، بخشایش را جایگزینی بسیار مناسب برای خشم و انتقام می‌داند. دلیل آن این است که بخشایش، دست‌کم می‌تواند از دو طریق تأثیرات مطلوبی از خود به جای بگذارد. یکی کاهش استرس ناشی از عدم بخشایش (کینه‌ توزی) است که آمیزه‌ای از ترشروئی، عبوسی، خشم، خصومت، نفرت و ترس را ایجاد می‌کند. و این حالات تأثیرات فیزیولوژیکی خاصی مانند بالا بردن فشارخون و اختلالاتی همچون بیماری‌های قلبی- عروقی، اختلال در دستگاه ایمنی بدن و احتمالاً اختلال در کارکردهای دستگاه عصبی و حافظه از خود برجای می‌گذارند. از طرفی، در یک بررسی دیگر در این مرکز، حالات ۲۰ نفر که روابط شادی در زندگی داشتند، با حالات ۲۰ نفر دیگر که ارتباطات شادی نداشتند، مورد مقایسه قرار گرفت. هورمون کورتیزول- که کارکرد ایمنی بدن را مختل می‌کند- در گروه دوم میزان بیش‌تری داشت و این مقدار زمانی که از آنها خواسته می‌شد به روابط خود فکر کنند، افزایش پیدا می‌کرد. اورت ورتینگتون، مدیر اجرائی «عملیاتی در طلب بخشایش» می‌گوید: هرگاه کینه را به دل خود راه بدهید، خود را در معرض مسئله‌ی حاد جسمی قرار داده‌اید. براساس همین تحقیقات، معلوم شد افرادی که با دوستان، آشنایان و همسایگان خود ارتباط بهتر و بیش‌تر و مطلوب‌تری دارند، نسبت به دیگر افراد از سلامتی بیش‌تری برخوردارند و این، فایده‌ی دوم بخشایش است. همان‌طور که ملاحظه می‌کنید، باقی ماندن در کینه‌ورزی یا دلخوری، بیش از اطرافیان تأثیر منفی بر خود ما دارد.

بنابراین بهترین راه چه برای خود و دیگران این است که با بخشایش و جایگزین کردن صلح و دوستی به جای کینه و کدورت در سال جدید هم به خود و هم به دیگران کمک بکنیم.

چند راهکار مؤثر برای بروز احساس

نیازی نیست که احساساتمون همیشه خوب باشد و آنها را بروز دهیم. می‌توانیم فرض کنیم که احساسات خوب و بجائی نداریم، ولی در عین حال آن‌ها را بروز دهیم طیف کامل احساسات خود را بیان کنیم. اگر در موضوعی احساس خشم، شرمندگی و قدرشناسی را با هم داریم، هیچکدام را قربانی دیگری نکنیم. این باعث می‌شود طرفین، یکدیگر را بهتر درک کنند در بیان احساسمان، طرف مقابل را ارزیابی نکنیم، بلکه احساسات خالص خودمان را بدون داوری و سرزنش درباره‌ی طرف مقابل، با او در میان بگذاریم. برای انجام این کار، می‌توانیم جملات خود را با «من احساس می‌کنم» شروع کنیم. به این ترتیب کاملاً مشخص می‌شود که در محدوده‌ای شخصی حرف می‌زنیم. مثلاً به جای این‌که به همسرمان بگوئیم: «چرا در حضور بچه‌ها با من مشاجره می‌کنی»، به او بگوئیم: «وقتی در حضور بچه‌ها از من انتقاد می‌کنی، ناراحت می‌شوم و نگران واکنش آن‌ها هستم.» انحصارگرانه برخورد نکنیم. اگر ما احساسات بد و عصبانی داریم، خیلی احتمال دارد که طرف مقابل هم مشابه همین احساس را داشته باشد. هیچ دلیلی وجود ندارد که بروز احساسات را، تنها منحصر به خود بدانیم و یک نکته‌ی مهم دیگر این‌که به دیگران نشان دهیم که حرفشان بر ما اثر می‌گذارد و احساسات آن‌ها، برای ما اهمیت دارد.